forum galerii potterowskiej

Auril

No comments. Nie do końca kanoniczne Wink

Pierwsze opowiadanie na tym forum.

__________________

Lowell
Skały i wodorosty

Ginny wolała, co prawda, wybrać się na ten cały bal z Harrym, zwłaszcza że Hermiona powiedziała jej, że jeszcze nie znalazł partnerki. Chciała mu to nawet zaproponować, ale od słów do czynów droga daleka. Z braku Harry’ego zgodziła się w końcu zostać partnerką Neville’a, który także miał już ukończone czternaście lat i mógł się wybrać na bal.
Wkrótce Harry okazał się zresztą partią zajętą przez Patil.
Ginny bardzo chciała brać udział w tym balu, w końcu nie urządzano go co roku. Chciała zobaczyć niewątpliwą przemianę w bóstwo partnerki Harry’ego, no i Fleur Delacour, którą bezskutecznie próbował poderwać Ron, uśmiech Hermiony, która ma zatańczyć z Wiktorem Krumem, poczuć ten nastrój…

Nieśmiało uśmiechnęła się do Neville’a, aby dodać im obojgu odwagi. A potem, przy akompaniamencie delikatnej muzyki klasycznej (Ginny za taką nie przepadała, ale ta jednak wywarła na niej całkiem przyjemne wrażenie) tłum uczniów Hogwartu wlał się do świątecznie przystrojonej Wielkiej Sali. Dziewczynie głos uwiązł w gardle; tak wielkie to wszystko wywarło na niej wrażenie.

***

Zmierzyła Patil wzrokiem. Za mały dekolt. Jeszcze ten ohydny róż! No i sama sukienka wygląda jak letnia, nie na poważne okazje… Prychnęła cicho.
No tak – Ginny była zazdrosna.

- Chcesz coś do picia? – zapytał nieco ośmielony Neville. Skinęła głową.

- Proszę.

Chłopiec oddalił się posłusznie i po chwili znikł w różnobarwnym, wirującym po parkiecie tłumie. Westchnęła cichutko. Na czoło opadł jej rudy kosmyk, więc dmuchnęła na niego leciutko; nic to nie dało: wciąż był na jej nosie. Zrezygnowana założyła go sobie za ucho.

- Ładnie ci w bieli – powiedział ktoś. Ginny odwróciła się szybko: Hermiona! – Czeeeść! – wykrzyknęła dziewczyna piskliwym głosem.

- Hej, Hermiono. – Ginny uśmiechnęła się łagodnie. – A tobie w błękicie.

- Dzięki. – Hermiona usiadła obok niej. Nie sprawiała wrażenia, jakby w ogóle usłyszała ten komplement. Powachlowała się ręką; była zmęczona i spocona, ale poza tym rozradowana. Czekała na ruch Ginny.

- Co się stało? – zapytała w końcu rudowłosa.

- Wiktor. – Hermiona przybrała rozmarzony wyraz twarzy. Ginny zamknęła na chwilę oczy, czekając, aż przyjaciółka powie więcej. Ale w sumie nawet nie trzeba było, bo sama się domyślała, co za chwilę usłyszy.
Patrzyła przecież na tę parę ukradkiem. Krum obchodził się z Hermioną wyjątkowo, jakby była najcenniejszym skarbem. Zresztą jej spojrzenie mówiło samo za siebie – zakochana.

Ginny powoli otworzyła oczy. Uśmiechnęła się słodko do Hermiony, która się już nie wachlowała. Patrzyła na Ginny; nie mrugała.

- No słucham, słucham – powiedziała od niechcenia Weasleyówna. Hermiona nie ruszyła się. Wpatrywała się w nią uparcie. – Hermiona?

Ginny rozejrzała się po sali, szukając pomocy. Ze zdziwieniem spostrzegła, że nikt się nie rusza. Wszyscy zastygli w przeróżnych pozach… Susan Bones z Erniem Macmillianem, Cho Chang z Cedrikiem Diggorym, Michael Corner z Mariettą Edgecombe, Hagrid z Madame Maxime… Jednak nikt się nie ruszał. Wszyscy sprawiali wrażenie przepięknie wykonanych rzeźb. Dopiero teraz do Ginny dotarło to, że muzyka przestała grać. Było koszmarnie cicho, w dodatku wszyscy stali jak zaklęci.
Zadrżała.
Nic z tego nie rozumiała. Co się stało? Ktoś może rzucił klątwę, urok…? Czy był tu… Sam-wiesz-kto?!
Zerwała się gwałtownie z krzesła, zapominając o wszelkiej ostrożności.
Sam-Wiesz-Kto!
Nie zwracała już na nic uwagi. Wybiegła szybko z Wielkiej Sali, mając nadzieję, że za drzwiami nie spotka nikogo niepożądanego. Zdyszana gnała przez niezliczone korytarze, kluczyła nieznanymi przejściami, skakała po ruchomych schodach… Była obłędnie przerażona. Kiedy wpadła w końcu do Pokoju Wspólnego, ze zdumieniem spostrzegła, że płomień w kominku się nie rusza. Zastygł niczym rzeźba.

- Bu!

- Aaa! – Podskoczyła wysoko. Odwróciła się gwałtownie, sięgając szybko po różdżkę. Będzie się przed Sam-Wiesz-Kim broniła do samego końca… który pewnie nadejdzie błyskawicznie. Przez pokój przetoczyła się salwa śmiechu.

- K-kto tu jest? – wyjąkała. Kiedy śmiech ustał, usłyszała swoją odpowiedź. Była powiedziana szeptem, ale na tyle głośnym, by Ginny ją usłyszała.

- Lowell.

- Jaki Lowell? – zapiszczała, cofając się. Nagle poczuła na swoim ramieniu czyjś dotyk i zagryzła sobie wargi aż do krwi, bojąc się widoku tego, kto za nią stał. Lowell? Jaki Lowell?

- Ten Lowell.

Odwróciła się. Przed nią stał chłopak, nie mógł mieć więcej niż szesnaście lat. Miał piwne oczy i kasztanowe, sięgające ramion splątane włosy. Był chudy, blady. Miał na sobie czarną szatę, która była na niego za duża. W dłoni trzymał różdżkę.
Wpatrywał się w Ginny, wyraźnie zaciekawiony.
Przez dłuższy czas panowała niezręczna cisza.

- Jaki Lowell? – powtórzyła dziewczyna, marszcząc brwi. – Nie znam… cię.

- Zdziwiłbym się, gdyby było inaczej – odparł, wzruszając lekceważąco ramionami.

- Kim ty jesteś? I co robisz w Pokoju Wspólnym Gryfonów? Nie jesteś jednym z nas! – Wycelowała w niego oskarżycielsko palec. – I co, na Merlina, stało się z całym Hogwartem?!

- Z całym światem – poprawił ją spokojnie.

- No to z całym św… co? – Urwała i otworzyła szeroko usta.

Wyjął coś z jednej z fałd szaty i zamachał jej tym przed oczami. Przyjrzała się temu uważnie. Był to medalion wielkości dłoni, jeśli by nie liczyć jej palców. Wykonany z dwóch metali – srebra i złota. Ze złota wykonana została cała jego oprawa, łącznie z łańcuszkiem, na którym wisiał, ze srebra - maleńka klepsydra wtopiona w złotą oprawę. Przecinał ją kształt, który Ginny skojarzył się z mieczem; był z czarnego kamienia, który błyszczał w blasku nieruchomych płomieni w kominku.

- Piękne… - przyznała, przyglądając się misternemu dziełu.

- I zarazem tajemnicze. – Włożył medalion z powrotem do fałd szaty. – Pełne mocy. Niebezpieczne.

- To nie jest zwykły medalion? – Zwilżyła sobie językiem wargi.

- Nie. – Westchnął. – To on jest sprawcą całego tego… ustania czasu. O ile się nie mylę, jakaś dziewczyna stąd miała do nie tak dawna podobny, który sprawiał, że cofała się w czasie.

- Trzeba go zniszczyć, aby wszystko wróciło do normy?

- Nie! – Roześmiał się głośno z wyjątkowo poważnej miny dziewczyny. – Życzyłem sobie, aby tak się stało.

- Dlaczego? I jak to możliwe, że tylko my… żyjemy?

- To proste: zażyczyłem sobie tego. – Widząc jej nieporadną minę, dodał: - Wydałaś mi się najodpowiedniejszą osobą, której mógłbym coś zlecić. Nie, nie, nic nie mów. Załóż coś na tę lekką sukienkę… Wychodzimy.

- Na dwór? – jęknęła żałośnie. – Ale jest zimno i w ogóle…

Posłał jej groźne spojrzenie, któremu niechętnie uległa. Narzuciła na siebie zielone ponczo i podążyła za Lowellem.
Prowadził ją opustoszałymi hogwarckimi korytarzami. Snuła się za nim niczym cień. Lowell przyglądał się zaciekawiony olbrzymim, starym zbrojom, postaciom na obrazach i wszelakim innym dziwom.
Otworzył frontowe drzwi i razem z Ginny zszedł po kamiennych schodach. Wieczór był ciepły. Kluczyli razem wśród krzaków róż, które odurzały Ginny swoją feerią zapachów. Drzewa targane wcześniej delikatnym podmuchem, którym medalion odebrał możliwość zaszemrania swoimi liśćmi, prężyły swoje gibkie, drewniane ciała w półmroku. Wdychała upojona ciężkie, słodkie powietrze. Aż w końcu wyszli z różanego gąszczu i skierowali się wąską ścieżką ku jezioru. Kiedy znaleźli się już na plaży, Lowell przystanął i odwrócił się w jej stronę; popatrzył jej prosto w oczy, po czym powiedział cicho:

- Zdejmij buty.

Posłusznie schyliła się i zsunęła ze stóp pantofle. Piach był chłodny i mokry.

- Zdejmij sukienkę.

- Co? – Zmarszczyła brwi.

- Zdejmij sukienkę.

- A dlaczego niby?! – obruszyła się.

- Nie mam ochoty na żadne kłótnie. Albo zdejmujesz, albo nie.

- Nie! – zapiszczała.

- No to nie – zgodził się. – Właź do wody.

- A dlaczego niby?

- Już mówię, dlaczego. Rzucę na ciebie zaklęcie, które umożliwi ci oddychanie pod wodą przez tyle czasu, na ile mi starczy sił. To dość złożone zaklęcie, niewiele osób go używa. Wejdziesz do jeziora i popłyniesz w jego głąb. Postarasz się dla mnie znaleźć błyszczącą kulę… O ile się nie mylę, jest pilnowana przez trytony, które łatwo jej nie oddadzą. Musisz tę kulę dla mnie zdobyć.

- Że co? – Rudowłosa złapała się pod boki i przechyliła głowę. – Dlaczego miałabym to robić? Co z tego będę miała? I po co ci ta kula? W OGÓLE CIĘ NIE ZNAM!

- Wypływa z ust jej potok słów… - prychnął. – Dopóki tego nie zrobisz, nie pozwolę na to, aby czas z powrotem płynął. Ale jeżeli zrobisz to z chęcią, bez żadnych moich nawoływań – spojrzał na nią, a Ginny poczuła, że jego wzrok wręcz ją przewierca na wskroś – spełnię jedno twoje życzenie…

Jedno życzenie…

- Ale – tutaj pogroził jej palcem – tylko wtedy, jeżeli spełnisz moje cztery prośby, z czego każda będzie wypowiedziana w innym dniu. Dzisiaj zdobędziesz dla mnie kulę, która jest w wodzie. A przyjdzie czas na inne.

Harry.

- A mogę o życzenie prosić już teraz? – zapytała żałośnie.

- Nie – powiedział stanowczo. – Potem będziesz mnie prosić, abym ofiarował ci co innego.

- Z pewnością nie – zaperzyła się.

- Ludziom z upływem lat zmieniają się marzenia i życzenia.

- Lat?

Zapadła niezręczna cisza.

- Lat – potwierdził w końcu.

- Ale to znaczy, że ile lat mi to zajmie?

Popatrzył na nią dziwnie.

- Do wody.

CDN.

Aga(Cynamonka) · Gość

Cudowne... Zawsze wiedziałam, ze masz talent. CZekam na Cd Very Happy

Guśka

potrafisz zaciekawić człowieka, masz talent Wink

Joy

Lowella czytałam na Mirriel, ale tam nie skomentowałam. Bardzo podoba mi się, bo jest takie... inne ^^
Ogólnie bardzo lubię Twój styl, chociaż Ostrza nie czytałam. Muszę się za nie zabrać Rolling Eyes

Czekam na dalszy ciąg... Wink

Aga(Cynamonka) · Gość

Lowella też już co prawda czytałam na NO chyba, ale i tak jest świetny... Chociaż Ciebie i tak stać na więcej Very Happy

Twoje opowiadania są świetne...

Rogaśna

Ciekawy pomysł.Lowell bardzo tajemniczy, Ginny bardzo Giniasta Very Happy

<bredzę>

Joy

Postacie bardziej kanoniczne niż w kanonie Wink

Daj drugą część, Auril... Rolling Eyes

Auril

Postacie kompletnie niekanoniczne, i to jest najlepsze xD
Drugą część? Wkleję w najbliższym tygodniu, teraz kompletnie nie mam do tego głowy (z której mózg mi chyba całkowicie wyparował po dzisiejszej gorączce; fuck choroba ==').

Sindy

Hehe.. Ja tez troszkę tworzę, a tak wogóle Auril opko cud-miód Smile

Tyle teraz tego w sieci, że się połapac nie można... JAk ktoś postu nie pisze dłużej niż miesiąc powinni mu bloga ci z Onetu zlikwidowac. Adres tylko blokuje... No nie?!

Auril

Cassidy

Boskie. Masz talent Auril.

Lilyanne Evans

Auril, życze sobie kolejnej części. Po tych dwóch zdążyłam uzaleznic się od twojego opka =)

Arahilien

No, no, no...
Piękne Smile

Talent widzę Wink

Emilly

Mimixxx · Wysłany: Śro 13:24, 07 Mar 2007 Temat postu:

Łał^^ Tylko na tyle mnie stać.
Kurde, a ja normalnie połowe czasu jak to czytałam zastanawiałam się czy tego chłopaka (nie umiem napisać jego imienia:P) podoba się Ginny... Eh zbereźnik ze mnie:}
Czekam na następną część Smile